Meereizen
Mijn ouders waren in mijn kindertijd echte kampeerders. Elke zomervakantie pakten ze de
tent en reden naar een camping meer in het oosten van het land. Ik geloof dat mijn ouders
toen een Fiat 500 hadden of zoiets. In ieder geval moest er worden nagedacht over wat
meeging. De ruimte was beperkt.
Op een van die vakanties zou mijn tante een week langskomen. De tent was volgens mijn
ouders groot genoeg. Voor een weekje zou het allemaal best passen. Op een dag werd mijn
tante van het station opgehaald. Ik herinner mij vooral nog de enorme koffer die zij bij zich
had. Mijn tante was namelijk niet van het kamperen. Zij was van de georganiseerde
busreizen van hotel naar hotel. Die koffer kwam dus mee.
Eenmaal bij de tent bleek de koffer niet in de tent te passen. Tenminste niet als wij er ook
allemaal nog in wilden. De koffer moest dus gedwongen buiten staan. Niet erg handig bij
regen. Want regenbestendig was de koffer in ieder geval niet.
Het jaarthema is dit jaar ‘Ga je mee?’ Het bracht mij op de anekdote van mijn tante. Van
mijn jeugd hield ik bij reizen vooral dit credo over: wat je thuis laat is mooi meegenomen.
Ook dat zou je kunnen betrekken op een reis die je spiritueel met elkaar maakt. Het valt mij
in gesprekken soms op dat je zoveel vooroordelen kunt meenemen dat het eigenlijke
gesprek niet meer kan plaatsvinden. Om met elkaar op te reizen moet je soms veel
thuislaten. Hoe minder je bij je hebt, hoe gemakkelijker je de ander in zijn zijn herkent.
Wim de Ruyter