Pastoraat: Liefdevolle Aandacht

“Lijdt iemand onder u? Laat hij bidden. Heeft iemand goede moed? Laat hij een lofzang zingen. Is iemand ziek? Laat hij de oudsten van de gemeente bij zich roepen.”
– Jacobus 5:13–14

Pastoraat begint bij liefdevolle aandacht. De brief van Jacobus roept ons op om om te zien naar elkaar. Niet op afstand, maar dichtbij, persoonlijk en betrokken. Wie lijdt, wie ziek is, wie struikelt – die mag weten dat hij of zij er niet alleen voor staat. In de gemeente van Christus dragen we elkaars lasten. Niet als plicht, maar als teken van de liefde die God in ons hart heeft gelegd. In de PGMaasland is het dus niet alleen de dominee die aan pastoraat ‘doet’, er zijn ouderlingen en diakenen die op alle manieren de medemens liefdevolle aandacht én goede zorg geven. Ook zijn er vele wijkmedewerkers die met een bloemetje, een kaart of op een andere manier de mensen even bezoeken. Als het goed gaat is het mooi, maar juist die kleine vorm van aandacht is zo van grote waarde in het meeleven en betrokken zijn. Ook voor de gemeenteleden om om te zien naar medebewoners in de straat, ook al zijn ze geen ‘lid van de kerk’. Gods aandacht voor mensen gaat over de muren van de kerk heen. Jij bent nodig als ‘hulp van God’ zodat ik iedere zondag met de gemeente kan belijden: Onze hulp is in de naam van de Heer…

Goede pastorale zorg begint met luisteren en koken. Niet meteen met woorden of oplossingen, maar met een hart dat openstaat voor de ander. Aandacht die niet oordeelt, maar nabij is. In die nabijheid wordt iets zichtbaar van Gods trouw. Want God laat mensen nooit los. Hij is de Herder die zoekt, die troost, die geneest, die blijft. Ook heel praktisch wanneer iemand in een noodsituatie terecht komt kan een pannetje soep wonderen doen. Alleen heeft God u wel nodig om dat pannetje bij de buren te brengen.

Jacobus wijst ons op de kracht van gebed. Pastoraat is geen werk dat we alleen doen. We brengen mensen voor Gods aangezicht, in woorden of in stilte. We geloven dat Hij werkt – soms zichtbaar, soms verborgen. Maar altijd met liefde. Van oudere mensen hoor ik wel eens: “ik kan niets meer doen binnen de kerk”, maar bidden is van onschatbare waarde. Een gebed doet onzichtbare lijntjes ontstaan. Zo ontstaan verbindingen en God hoort altijd een klein gebed.

In een wereld die vaak snel en hard is, is pastorale aandacht een kostbaar geschenk. Het zegt tegen de ander: je bent gezien, gekend, geliefd. En in dat kleine gebaar wordt iets groots zichtbaar – het hart van God zelf.
En al is er veel dat ons verward, God is groter dan ons hart.